زنگ تلفن به صدا در آمد. همسرم گوشي را برداشت، گفت از منزل آغا با شما كار دارند. پاسي از مغرب گذشته بود. شامگاه ٨٨/٢/١٥ بود. قدري دل نگران شدم. ما كه امروز عصر با دكتر طالعي پيش آغا بوديم، حالشان خوب بود. دلم گواهي بدي ميداد. خداي من يعني چه اتفاقي افتاده! با عجله گوشي را برداشتم. سلامي رد و بدل شد و سپس گفتند آغا زمين خورده اند و نمي توانند از جايشان تكان بخورند. گوشي را گذاشتم، نميدانم چگونه لباس پوشيدم و راهي منزل آغا شدم، بعدا فهميدم كه جورابم را لنگه به لنگه از دو رنگ مختلف پوشيده ام. نميدانم چگونه خود را به آنجا رساندم. در بين راه پريشان بودم، افكار مختلفي به مخيله ام راه مي يافت، خدا كند شكستگي نداشته باشد، خدا كند نياز به عمل نداشته باشد. اگر عمل بخواهد چگونه تيغ جراحي را به پاي اين مرد بزرگ بگذارم. عمل كردن چنين شخصيتي دل شير ميخواهد و توكلي عظيم نياز دارد. چطور او را بخوابانيم؟! با بيهوشي؟ بيحسي؟... اگر در حين عمل اتفاقي بيفتد؟! آه زبانم لال! من چگونه جواب مردم لارستان را بدهم؟! با اين افكار عجيب و غريب بود كه به درب منزل آغا رسيدم. با عجله وارد شدم، آغا روي فرش خوابيده بود و از درد ميناليد. پايش را اصلا تكان نميداد. او را معاينه كردم، آري همان چيزي كه پيش بيني كرده بودم اتفاق افتاده بود. شكستگي گردن استخوان ران. بلافاصله تلفن مركز اورژانس شيراز را گرفتم و درخواست آمبولانس كردم. سريعا ايشان را به بيمارستان چمران انتقال داديم. تا نيمه هاي شب عكسها و آزمايشات انجام شد و براي اتاق عمل فردا آماده نموديم.
براي استراحت به خانه برگشتم. ولي مگر ميشد خوابيد! نگراني براي حال آغا از يك طرف، سنگيني مسئوليت بزرگ عمل جراحي حساس از طرف ديگر، پاسخگويي به خانواده محترم آغا و مردم شريف لارستان كه نگران حال ايشان بودند، همگي افكاري بود كه خواب را از چشم من ربودند. به هر تقدير صبح فرا رسيد و راهي اتاق عمل شدم. صبح شانزدهم ارديبهشت با تيم بيهوشي و تيم متخصصين داخلي و قلب جلسه اي تشكيل داديم و در مورد نحوه آمادگي بيمار و نوع بيهوشي و ساير تمهيدات لازم تصميم گيري كرديم. آغا را به روي تخت عمل منتقل كرديم، عليرغم درد و ناراحتي ناشي از شكستگي، تبسمي زيبا و معنادار بر لب داشت، گويي به همه تيم جراحي قوت قلب ميداد. من نيز تنها راه موفقيت در اين عمل حساس را توكل به خداي لايزال و توسل به ائمه معصومين ميديدم، مضاف بر اينكه نيت پاك خود آغا را نيز در موفقيت اين عمل دخيل ميدانستم.
با ذكر نام پروردگار آغا را بيهوش كرديم و عمل را شروع نمودم. در حين عمل ديگر هيچگونه دلهره و نگراني نداشتم، گويي همه چيز در قلبم آرام شده بود. تمام حواسم متوجه عمل و دقت و سرعت آن بود. سعي كردم عمل را با سرعتي بيش از حد انتظار و در مدت زماني بسيار كوتاهتر از معمول به پايان برم، چرا كه با توجه به سابقه بيماري قلبي آغا بايستي مدت زمان بيهوشي را به حداقل رساند.
بالاخره عمل به پايان رسيد و با موفقيت كامل انجام شد. از اتاق عمل بيرون آمدم. جناب آيت الله نسابه و فرزندان محترم حضرت آغا و تعدادي از دوستان پشت درب اتاق عمل نگران حال آغا بودند. با خوشحالي بشارت اتمام عمل را به ايشان دادم. همگي شادمان شدند و نفس راحتي كشيدند.
چند روزي آغا در بخش بستري بودند تا دوران مراقبت بعد از عمل را طي كنند. در اين مدت همه بيمارستان، اعم از پزشكان، پرستاران، كارمندان و غيره مجذوب و شيفته خلق و خو و شخصيت معنوي و عرفاني ايشان شده بودند و گروه گروه به ديدار آغا مي آمدند تا از دم مسيحايي و نفس گرمشان بهره اي ببرند. آغا نيز مرتبا هدايايي از قبيل پول، سكه، حلواي مسقطي و شيريني بين آنها توزيع مي كردند.
به هر حال چند روزي بايد در بيمارستان مي ماندند و دوران مراقبت بعد از عمل و فيزيوتراپي را طي ميكردند كه اين ايام نيز به خير و خوبي سپري شد.
در هر صورت يك آغاي بزرگ بود و خيل عظيم مريدان و دوستداران ايشان در منطقه لارستان و جنوب فارس. وظيفه و تعهد من تلاش مجدانه در جهت بهبودي كامل ايشان بود كه بحمدالله محقق شد و روسفيد از آب در آمديم و چند سالي پس از آن در قيد حيات بودند و همگان از درياي بيكران معرفت و عرفان ايشان بهره مي جستند. در حال حاضر نیز فرزندان و بيت مكرم ايشان، و همچنين داماد معظم ايشان، جناب آقاي آيت الله نسابه مورد احترام و علاقه قاطبه مردم لارستان مي باشند و در قلب مردم جای دارند.
اكنون در سالگرد وفات اين عالم رباني و مجاهد نستوه ياد و خاطره آن بزرگوار را گرامي داشته و از درگاه لايزال الهي برايشان غفران و مرحمت درخواست مي نماييم.
دكتر محمدجعفر امامي- دوم خردادماه ٩٦ شمسي