راستش را بخواهید در همه دنیا هنگامی که تجمع وظائف به حدی باشد که به کارگماردن یک فرد انسانی برای انجام آن وظایف قابل توجیه باشد پست به وجود می آید و فرد مورد را با توجه به شایستگی و صلاحیت علمی ، اخلاقی و مدیریتی تعیین می کنند اما در کشور ما تعریف اعطای پست به افراد با سایر بلاد دنیا یک مختصر تفاوت هایی دارد و این انتصاب عمدتاً ربطی به تخصص و سابقه و صلاحیت و این قبیل جنگولک بازی ها ندارد و کافی است طرف خودش را در موقعیت مناسب قرار دهد و خوب جای گیری کند! حالا اگر بازی هم بلد نبود اشکال ندارد! اما گاهی اوقات با تغییر کابینه دولت یا نمایندگان مجلس، سیستم بازی تغییر می کند و احتمال تعویض فرد بالا می رود. جالب اینکه با وجود اعتراض و سر و صدای تماشاگران و اطرافیان تیم، این دوستان تمایلی به تعویض شدن ندارند و کماکان دست و پا می زنند که در تیم باقی بمانند. غافل از اینکه رضا عنایتی و ابراهیم صادقی هم با 400 بازی بالاخره رضایت دادند که از فوتبال خداحافظی کنند؛ شما که جای خود دارید!
علی ای حال از آنجا که شخصاً پشت پا به همه تعلقات دنیوی زده ایم و نگران از دست دادن جایگاه مان نیستیم ( یعنی اگر کسی پیدا شود، حاضریم دستش را هم ببوسیم و ستون طنز را دو دستی تحویلش دهیم و به نامش بزنیم!) چند پیشنهاد به منظور تحکیم پایه های پست و مقام دوستان ارائه می کنیم:
الف) جابجایی در ستاد های مختلف: بدون شک ستاد های انتخاباتی در تعیین افراد و به عبارتی اعطای پست به افراد نقش اساسی دارند. فلذا جابجایی در بین ستاد های مختلف و حرکت در فضاهای خالی ( مثل خداداد عزیزی) پیشنهاد می شود. مورد داشتیم ناهار در ستاد یک کاندیدا بوده ، شام در ستاد کاندیدای دیگر، اما دلش با کاندیدای سوم بوده و جالب اینکه به نفر دیگری رای داده است!
ب) به نام زدن پست: در عصر حاضر به نام زدن مد شده است. همین کشورهای همسایه را ملاحظه بفرمائید. از قهوه خانه، چوگان، سه تار و نان لواش گرفته تا آبگوشت بزباش، اکبر جوجه، قلیان و ... را دارند به نام خودشان می زنند. پیشنهاد می شود تدبیری اندیشیده شود تا افراد بتوانند پست را به نام خودشان بزنند . در این صورت با تغییر دولت و نماینده و ... نیازی به رنگ عوض کردن و گلاب به رویتان ننه من غربیم بازی و دست و پا زدن نیست.
پ) مهد کودک: از همان اوان کودکی در کنار آموزش مفاهیمی نظیر راستگویی، درغگویی، فداکاری، مهربانی و ... در مهد های کودک به بچه ها آموزش بدهیم که اگر چیزی را به صورت امانت در اختیار ما قرار دادند، باید روزی آن را پس بدهیم و قرار نیست مادام العمر در اختیار ما باشد!