در حالی که افول اخلاق و سقوط سرمایه اجتماعی در جامعه ایران سرعتی بیش از گذشته یافته است، متاسفانه راه حل های بدیلی برای برون رفت از وضعیت موجود به چشم نمی خورد. جامعه شناسان به درستی گره نارسایی های کنونی را در وجود ساختارهای معیوب و بازتولید کننده نابرابری، تحمیل وطرد می جویند و معتقدند باید اصلاحات ساختاری مناسب در عرصه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی به وقوع بپیوندد. در نقطه مقابل روان شناسان با اذعان به واقعیت های موجود، معتقد به پاره ای راهحل های کلینیکی برای مقاوم سازی افراد در مقابل آسیب ها هستند. درمان هایی کهمی کوشند با ایزوله کردن فرد و ایجاد گسست در برخی روابط اجتماعی آسیب زا، از شدت بحران بکاهند. البته در این میان روانپزشکان نیز درمان ناامیدی، افسردگی و تحقیر شدگی را در تجویز برخی آرام بخش های قوی جستجو می کنند! ولی واقعیت این است که هیچ یک از این دو راه گشایشی در وضعیت موجود ایجاد نکرده اند. اصلاحات ساختاری مدنظر جامعه شناسان به دلیل متصلب شدن ساختارها و فقدان نیروی موثر اجتماعی تاکنون راه به جایی نبرده و تغییر معناداری در وضعیت موجود ایجاد نکرده است(کلیت پتانسیل سیاسی-اجتماعی اصلاح طلبان مصروف دادن رای به لیست های امضاء شده از سوی بزرگان اصلاحات در ایام انتخاباتمی شود در حالی که حتی بهترین نمایندگان هم به سرعت در مناسبات بیمارگونه قدرت مستحیل می شوند!). از سوی دیگرروان شناسان هم به بیراهه می روند.
ساختارهای معیوب به سرعت موجب بازگشت افراد بهبود یافته به شرایط قبلی شده و از همین رو ما را با رشد فزاینده اختلال های روانی مواجه می سازند! به نظر می رسد ما هم اکنون با فقدان حلقه ای ارتباطی میان کنش گران و ساختارهای اجتماعی مواجه هستیم تا بتواند مسیرهای بدیلی را برای تغییر این ساختارها به روی ما بگشاید. البته خطر بزرگتر آنجاست کهارزش های اخلاق ایرانی -اسلامی که بر عدالت، صداقت و رعایت حقوق دیگران متکی بودند به سرعت در معرض فرسایش یا دگردیسی به نفع ارزش های اخلاق دلالی مانند خود محوری، زرنگ بازی و تفکر بستن بار خود در جامعه کنونی ما هستند! ضد ارزش هایی که در صورت فراگیر شدن می توانند به فرایند توسعه پایدار کشور لطمات جدی وارد نمایند! در چنین وضعیتی ما به شدت نیازمند خلق نهضتی اخلاقی با محوریت افراد خوشنامی هستیم تا بتوانیم روند رو به گسترش انحطاط اخلاقی جامعه را متوقف نماییم. بزرگان اصلاحات کشورمی توانند به جای تمرکز صرف بر امضایلیست های انتخاباتی مجلس و شورا که به نظر می رسد در شرایط کنونی از ایجاد تغییرات معنادار در زیست جمعی ایرانیان ناتوان هستند، منادی شکل گیری نهضتی اخلاقی با تاکید بر ارزش هایی همچون سیاست اخلاقی، مشارکت اجتماعی، اقتصاد مردمی و فرهنگ جهانی باشند. نهضتی کهمی تواند با ترسیم افقی امیدآفرین فراروی ایرانیان، کنشگران را به تلاش هر چه بیشتر جهت تحول در ساختارهای متصلب کنونی فراخوانده و با خاتمه بخشیدن به تعلیق سیاست، از فرسایش بیشتر جامعه ایرانی جلوگیری کند!