گونه های بیمارگونه ی احساس
از بی اعتنایی می سوخت!
در سرای غفلت
من به منطق مشغول!
و حواسم پی جبر و ادراک...
و نمی دانستم عشق نوریست که معکوس شده درکاسه ی زرینِ بلور،
تا که نقشِ گلِ سرخ، بیدار شود!
و‌نمی دانستم اُسوه ی بخشش آب،
پیرمردیست که فهم را به جوان می بخشد!
و گذرا می گذرد در خم تنگ کوچه
و جوان کوله ی تجربه رامی گذارد بر دوش...
من نمی دانستم در پس سایه ی ابر، نورِ خورشید طپش دارد و جریان دارد
و هر آن غربت و غم تابعِ لبخندیست
تا که برخیزد و از دل برود...!
***
تا ک بر کاغذِ دل خط احساس دوید
و به هوشیاریِ رود،چشم من باز شد و دید جهانِ خود را
دل سپردم به مصفای تنِ سرد درخت
و رها کردم ریاضتِ منطق را؛
در هوای مطلوبِ زمان.