از ۱۶ سالگیم پا منبر خیلی ها بوده ام و اینها باعث شد از یه جایی به بعد دست بهمطالعه ای نسبتا حرفه ای درباره اسلام،نبی اکرم، فلسفه، جریانهای دینی دنیا، بودیسم، تائویسم، مسیحیت، یهودیت، کابالا و عرفان و تصوف اسلامی و عرفانهای مختلف و روانشناسی دین ورزی و جامعه شناسی دینی و... بزنم که هنوز از بهترین علاقه مندیهای مطالعاتیم هستند

من بدون اینکه لازم باشد به اعتقاد کسیحمله ای کنم تا خود را اثبات کنم، دوباره مسلمان شدم و دوباره شیعگی را پسندیدم بدون اینکه بقیه را گوسفند و مهدور الدم و... ببینم، نه اینکه فکر کنید ژست روشنفکری باشه بلکه ادراکم از خداوند همراه با میانسالی خاصی که درش هستم باعث شده روح دین داری برایم دلنشین باشه، مولوی و شکسپیر و امیلی دیکنسون و ملاصدرا و شیخ اشراق و... از جانم دلربایی میکنند.

اما حضرت اباعبدالله

درباره حسین بن علی آنقدری منابع اصلی را خوانده ام که بتوانم خرافه و اسطوره را از واقعیت تمییز بدهم، حداقلش اینه که توی خیلی از روضه خوانیها میتوانم عقلم را خاموش نکنم و تحت تاثیر نوروترانسمیترهای  سیستم هیجانیم،  توهم برم نداره که چون احساساتی شده ام الزاما شیعه بهتری هستم.

منبرهای مغز راستی

بعضی تکایا و هیئات، با نغمه و ضرب آهنگ واحه های زیبا و طنین و صدای مداح و...  بنا دارد با تحریک سیستم احساسی، شنونده را به حالتی احساسی نزدیک کند که به روح یک ایین نفوذ کند اما روح آیین به جان کسی نفوذ میکند که چرایی واقعه عاشورا را بتواند بصیرانه ادراک کند، در این صورت است که زیبایی ادراک میشود و فرد عزادار، آگاه تر ومسئول تر به ویرانه جان خود خواهد پرداخت و به جامعه خود نیز بهتر خدمت خواهد کرد (زیرا مسئولیت پذیری مولا را میفهمد)

احتمالا کسانی مثل من هستند که دوست دارند درباره حسین بن علی طوری بخوانند و بشنوند که بتوانند امروز درست تر زندگی کنند نه اینکه غمباد اتفاقی ۱۴۰۰ ساله را بردارند بدون اینکه هیچ اتفاق خاصی در زیستن شان رخ دهد، که نمیدهد.

نسبت بعضی ها با ائمه ، به عنوان نمادهای هدایت (نجم ظاهره به تعبیر حضرت رضا) تبدیل شده به نسبت فامیلی و دل سوختنهای پسرخاله ای. چنین حسینی بناست جای همه ناکامی های ما قرار بگیرد و موجب بغضی و اشکی شود و نه اشکی که بعدش من کمتر یزیدی بزیم. جایی که حسین حضور دارد، یزید مچاله میشود ولی امروزه یزیدکها خود سیاه پوش میشوند و ریاکارانه میگریند!

وا حیرتاه!

اسامی مداحان (نماینده شور و هیجان مغز راستی) با فونتی ۱۰ برابر علما نوشته میشود (که بناست مظاهر تفکر و تحلیل مغز چپی باشند)  زیرا مردم دنبال چیزی هستند که به آنها  احساس شیعه بودن بدهد نه شعور شیعگی که توش خودباوری است ومسئولیت پذیری