نامزدها كم و بيش فهرستی از دارايي هاي خود را منتشر كرده اند از خودروي داخلی تا لوكس خارجي و از خانه هايي با متراژهاي مختلف تا حساب هاي متعدد بانكي با مبالغ خيره كننده، اما آیا اين نوع شفافيت، مردم را براي يك انتخاب خوب ياري مي کند؟ بین یك نامزد با دارايي فراوان و يك نامزد با دارايي نا چيز، كدام بهتر است؟ سوال اينجاست مگر دارايي هر نامزد دردي از مردم دوا مي كند؟
شايد شفافيت خوب باشد که البته هست اما اين موضوع در ذهن مردمي كه مي خواهند براي دوم اسفند پاي صندوق بروند ترديد ايجاد می كند. بايد به كدام رأي داد آن نامزدي كه دارايي فراوان دارد و يا آنكه تنها دارايي اش مدرك دانشگاهي است؟
شايد به اين فكر بيفتيم كه خب آن نامزدي كه دارايي فراواني دارد ديگر به فكر درآمد زايي از خانه ملت يا اختلاس و يا موارد اين چنيني نيست يا نامزدی با دارايي کم ممکن است به مجلس نگاه درآمد زايي داشته باشد.
عكس اين موضوع هم البته صادق است يعني اگر نامزدي كه داراست ممکن است طمع داشتن پول زياد تر را در انديشه بپروراند و يا داوطلبی كه با آب باريکه ای زندگي كرده با توجه به تصاحب كرسي سبز بهارستان آیا همچنان اين گونه زندگي كردن ادامه می دهد؟
اما موضوع مهم‌تر كه ذهن انتخاب گر را با دوراهي روبه رو می کند اين است كه كدام نامزد درد مردم را بهتر درک می کند و بیشتر به فكر ملت است كه به آن شخص اعتماد شود؟
اين دوگانگي و يا شايد چندگاني ذهن هزاران راي دهنده را دچار ترديد خواهد كرد و اين موضوع شايد باعث شود خيلي از مردم از انتخاب صرف نظر كنند که نه به نفع مردم است و نه به مصلحت نظام.
كاش به جاي ورود به چالش شفافيت اموال، نامزدها چالش كارنامه را در اين روزهاي باقيمانده تا انتخابات يازدهمين دوره مجلس شوراي اسلامي به رخ مردم بكشند.
كارنامه شفاف مانند بام است و اين ضرب المثل را تداعي مي كند كه هركه بامش بيش برفش بيشتر.
بی شک مردم، اصلح را از روي ظاهر، تيپ، خانه آنچناني و موضوعاتی از این قبیل انتخاب نمي كنند بلکه آنچه براي آن ها مهم است گذشته خوب و پر بار نامزدها است.
از آنجايي كه به فرموده بنیانگذار انقلاب اسلامی، ميزان رأي ملت است، ملت هم ميزان سنجش خود را بر اساس اخلاق مداري، مردم داری، توانمندی و در یک کلام کارنامه درخشان آن نامزد محك مي زنند.