بنابراین به فکر فرو رفته و پیش خود گفتیم اگر دنیا این است که در اروپا وجود دارد. پس ما هیچ چیز نداریم. وقتی پای صحبت غربیان می نشینیم، آنان مثل ما فکر نمی کردند. چون می دانستند ما خیلی چیزها را داریم. پس دست به کار شدند و اول تاریخ ما را واکاوی و آن را نوشتند و میراث های گرانبهائی ما را کشف کردند و بردند و گفتند و نوشتند و...

بهرحال پدر خدا بیامرزم همیشه این حرف رو به من می زد که: ببین پسرم هر آشنایی یک حسن و یک عیب دارد. و در آشنایی با غرب هم این، مصداق پیدا می کند. و اولین عیب هم این بود که حس کردیم هیچ نداریم، عقب هستیم، مشکل داریم. بالاخره سعی کردیم فرم و شکل غرب را پیاده کنیم، کپی کنیم، شکل و فرم تولید، مصرف، نوشتن را تقلید کنیم و همه به این نتیجه رسیدیم که مونتاژ در تولید صنعت و حتی ادبیات تنها راه ماست.

 پس از این رویدادها ناگاه غرب را خوب دیدیم. حیرت کردیم. البته حیرت بد نیست چون سبب به خود آمدن و حتی بالندگی می شود. پس با شناخت دنیای بیرون و اطراف به دنیای درون برگشتیم و دیدیم عقب افتاده هستیم و جبرانش آسان نیست، یعنی در فرصت کوتاه و در نداشتن بستر و زمینه مساعد، تنها راهی که ماند، مونتاژ صنعت بود.

(امر عینی) و بعدش هم مونتاژ ذهنی یعنی فرهنگ. به یکباره به فکر افتادیم که مونتاژ را نقد کنیم به آن ایراد بگیریم. ولی چه بگویم...؟ نداشتن زیرساخت های لازم نتوانست ما را در این راه یاری دهد. و حالا رسیدیم به دوران رسانه های مجازی، باز همان موضوع عرضه و تقاضاست و ما برای عرضه همچنان به سراغ نفت رفته ایم. ابزار و لوازمی از قبیل کامپیوتر، لپ تاپ، تبلت، موبایل و... گرفته ایم. البته این روند به خودی خود جای ایراد ندارد. چون عرضه و تقاضاست.

ولی امروز غرب و حتی کشورهای صنعتی و پیشرفته شرق برای تقاضای ما عرضه نمی کنند. آنها عرضه می کنند تا تقاضا در کشورهای ما بوجود آید. البته باز هم ایرادی نیست ولی ما خودمان باید بدانیم که تقاضای ما برای چیست؟ و اگر ندانیم فضا را برای ایجاد و گسترش فضای مجازی فراهم می کنیم.