فناوری حتی قابلیت های بالقوه ای دارد که تبدیل به راهی برای دور هم جمع شدن مردم از اقصی نقاط جهان شود. به سادگی و با هزینه ای کم می توان گوشی را دروازه ای به سمت واقعیت مجازی تبدیل کرد. آنقدر همه چیز طبیعی به نظر می رسد که حتی به خیالاتی شدن خود شک می کنید. متخصصان، این واقعیت را کمی از مجازی بیرون آورده اند و به سمت فیزیکی برده اند سربندهایی با حسگرهای ریز که توسط لیرز نشانه گرفته می شود که می توان تمام جهان مجازی را پیمود.
اهرمک هایی که جان پیدا کرده اند و ابزار قدرتمندی هستند. حتی لازم نیست جایی چیزی در فضای مجازی را یاد بگیرید چون طوری تنظیم شده اند و همانجایی قرار دارند که ذهن شما انتظار دارد. ذهن ما کاملا خوش گذرانی می کند ولی اگر شخص دیگری شما را ببیند به خود می گوید این روانی است. در واقع شما حرکاتی انجام می دهید که یک روانی انجام می دهد. وقتی از آن دنیا بیرون می آیید آنگاه ذهن شما دچار دوگانگی می شود. شاید هم مایل باشید در آن دنیا بمانید.
سوال اینجاست که اگر واقعیت مجازی در دنیای ما فراگیر شود و همه از آن استفاده کنند به نظر می آید ما تبدیل به نسلی شویم که به معنای واقعی کلمه از دنیای واقعی منفک شود. البته من فکر نمی کنم هیچ وقت بتواند جای دنیای واقعی را بگیرد اما برای عده ای شبیه دیدن یک نسخه دیگری از دنیای واقعی که برایشان خوشایندتر از واقعیت های این دنیاست. دنیای مجازی هم یک بازسازی همه آن چیزهایی است که در دنیای واقعی وجود دارد و اینطور نیست که ما کلا وارد یک جهان متفاوت از این دنیا بشویم. به نظرم روزی انسان ها نیمی از وقت خود را در دنیای مجازی می گذرانند و اتفاق های دنیای مجازی برایشان به اندازه زندگی واقعیشان معنا دار و مفید می شود.
شاید وقتی اسم از واقعیت مجازی می بریم خیلی ها به بازی های واقعیت مجازی فکر کنند. البته چنین نیست. شرکت فیس بوک در سال 2014 دو میلیارد دلار بابت سربند واقعیت مجازی به یک استارتاپ پرداخت کرد پس مشخص است که از دید مدیرعامل فیس بوک و همکارانش واقعیت مجازی امکانات بالقوه ای برای رسانه های اجتماعی دارد. اما واقعیت مجازی اجتماعی چه شکلی به نظر می آید؟ و چه کارهایی می توانید داخل آن انجام دهید؟
پیش بینی برخی متخصصان شبکه های اجتماعی این بوده که ما ممکن است از آواتارها برای تعامل با دیگران در واقعیت مجازی استفاده کنیم البته این به خودی خود پدیده تازه ای نیست. برخی سایتها سال هاست که همین کار را انجام می دهند اما اخیرا نسل تازه ای از این دنیای مجازی سر بر آورده اند که مطلقا مختص به افراد بالای 18 سالاند و هدفشان درگیر کردن افراد در روابط عشقی مجازی با دیگران است. البته با بهره گیری از آواتار. آیا این می تواند یکی از کاربردهای واقعیت مجازی در آینده باشد؟
برخی شرکت ها بازی هایی منتشر کردهاند با موضوع دوست یابی یا همسریابی مجازی که می توان درون بازی با کسی رابطه عاطفی برقرار کرد یا حتی ازدواج کنید. هسته بازی طوری طراحی شده که از تمامی کشورهای دنیا می توان وارد بازی شد و با همدیگر ارتباط برقرار کنند. سناریو در بازی طوری تعریف شده است که مثلا شما می توانید کارمند یک فروشگاه باشید و با مشتری خود ارتباط برقرار کنید و این ارتباط ادامه دار شود.
چنان کاربران مجذوب این بازی ها می شوند که روزانه بیش از 7 ساعت وقت می گذارند و ساعت ها منتظر دوست مجازی خود می نشینند تا آنلاین شود و با پیامی دروغین می گویند (وای چه تصادفی با هم آنلاین شدیم) از نگاهی دیگر در دنیای واقعی وقتی گزینه ای برای خود انتخاب می کنید ملاک هایی دارید. از چهره تا... آیا در همچین بازی هایی کاراکتری که می بینید در واقعیت هم همینطور است؟ جواب خیر است چون نمی فهمید چه کسی در انتظار شماست. تا زمانی که یک ارتباط واقعی و زنده نداشته باشید. آیا مردم می توانند واقعا در دنیای مجازی یک ارتباط درست و ادامه دار شکل بدهند؟
در حال بررسی این موضوع بودم که به یک انجمن بازی های آنلاین برخورد کردم. یک زوج آمریکایی در دنیای آنلاین با یکدیگر آشنا و ازدواج کرده بودند. نظر آنها در خصوص این آشنایی و ازداوج اینگونه بود: من اهل کانادا و شوهرم اهل نیویورک است و هر دو قبلا ازدواج کرده بودیم و دارای فرزند بودیم. تصمیم گرفتیم بعد از ملاقات واقعی خانوادههایمان را یکی کنیم. به پیشنهاد یکی از دوستانم وارد یک بازی واقعیت مجازی شدم. نگاهم به این بازی و دنیای مجازی ترسناک بود و از طرفی دیگر برایم نوآورانه و بین این دو حالت گیر کرده بودم. وقتی وارد بازی شدم خودم بودم ولی بعد متوجه شدم می توانم شخص دیگری باشم و متوجه شدم هر کاربری می تواند یک شخصیت دیگری شود.
جالبی بازی این بود که می توانید تجربهای متفاوت از زندگی داشته باشید که در زندگی واقعی نخواهید داشت. با اینکه بعضی ها از گمنام شدن در قالب یک شخصیت مجازی لذت می برند چنین اتفاقی برای من هم افتاد. شخصی درون بازی با همه اعضا دوست شده بود، بعد مریض شد و مُرد و خیلی ها به شدت ناراحت شدند و عزا گرفتند. بعد معلوم شد نمُرده! خبر مرگش جعل کرده و به عنوان یک کاراکتر دیگر وارد بازی شده بود. این اولین سیلی بود که خوردم. دیگه هیچ وقت به این بازی سر نمی زنم.
بعد از نظریه این زوج آمریکایی تحت تاثیر تجربیات این زوج تصمیم گرفتم من هم این بازی را امتحان کنم. لازم است به خاطر داشته باشیم علی رغم اینکه مثل یک بازی به نظر می آمد در اصل فضایی که مطلقا مختص به بزرگسالان بود. بعضی از مکالمات درون بازی با بی حیایی تمام بیان میشد. سازندگان این بازی با ساختن آواتار از شخصیت های مختلف که شبیه کپی برابر با اصل می تواند باشد طبعا در واقعیت مجازی اجتماعی می تواند بسیار موثر باشد.
ارتباط از طریق واقعیت مجازی می تواند برتری هایی هم نسبت به دنیای واقعی داشته باشد. سوال اینجاست که اگر دو جنس بتوانند روابط مجازی با هم داشته باشند چرا باید خود را درگیر کشمکش هایی کنند که در فضای واقعی ممکن است پیش آید؟ شبکه های اجتماعی را ببینید، آدم ها دچار یک اختلال شخصیتی هستند. آنها با بقیه درست ارتباط برقرار نمی کنند چون از واقعیت دور ماندهاند و همین باعث می شود ویژگی های بد شخصیتشان پررنگ شود. مثلا پرخاشکر و بددهن شوند. در حالی که در دنیای واقعی این شکلی ارتباط برقرار نمی کنند.
واقعیت مجازی می تواند ارتباط را انسانی تر کند چون به فرد اجازه انتخاب یک شخصیت جدید برای خود می دهد. می توان خود از اول تعریف کرد. انتخاب کنیم چه شکلی و با چه فرهنگ و نژاد هایی در ارتباط باشیم. به نوعی می توان گفت آیا ترکیب دنیای مجازی با واقعیت مجازی قرار است انقلاب بعدی را رقم بزند؟ هر بار که وارد بازی می شوم می توانم شخصیت جدیدی ببینم. فردی که جالب و جذاب و به احتمال زیاد جای دیگری در این دنیا است یا اینکه شک کرد که آیا این کاراکترها واقعی هستند.؟
به نظر نگارنده می تواند یک فیس بوک تعاملی باشد یا مفصل ترین اتاق گفت و گو دنیا. در ابتدا چشم انداز مردمی که بخش عمده ای از عمرشان در واقعیت مجازی می گذرانند کمی غریب به نظر می آید و افرادی هم هستند که حین بودن در دنیای مجازی و هدایت آواتارشان روی نمایشگر درگیر روابط مجازی می شوند.
پس تصور اینکه زمانی واقعیت مجازی بتواند چنین تجربه ای را بسیار طبیعی تر و ملموس تر بکند چیزی دور از ذهن نیست. این واقعیت که می شود با یک سربند به واقعیت مجازی و دنیای دیگری رفت، فناوری واقعا چشم گیری و فراتر از هر رویایی است. حال چنین چیزی خوب است یا بد؟ در نهایت شبکه های اجتماعی واقعیت مجازی در راه اند. شاید در آینده ای نه چندان دور همه ی ما در زندگی آنلاین به جای خیره شدن به تلفن هوشمند سربند واقعیت واقعیت مجازی به صورتمان بزنیم و وارد فضای دیگر از زندگی واقعی شویم.
ارسال دیدگاه شما
نظرات: