نشریات محلی در گرداب بحران

حتما در خبرها خوانده اید که در سال جدید حدود 104 نفر از کارکنان روزنامه همشهری و فکر کنم 22 نفر در روزنامه ایران از کار بی کار شدند. روزنامه های دنیای اقتصاد و وطن امروز با کاهش صفحه به انتشار پرداخته و دو روزنامه شرق و اعتماد هم بهای خود را دو برابر کردند.

 

مطبوعات محلی بویژه مطبوعات شهر فرهنگی اوز هم مدتی است که برای بقاء و استمرار خود را به آب و آتش زدند. پیام اوز در ماه قبل بجای 16 صفحه با کاهش انتشار در 12 صفحه منتشر شد و نظم و انتشار آن نیز فعلا به هم خورده و در فروردین منتشر نشد. مدیر مسئول مجله با پیام دانش در ابتدای سال به دلائل گرانی چاپ صحبت از عدم انتشار می کرد، که البته با یاری نیکوکاران توانستند این نشریه را به چاپ برسانند. ما هم وضع بهتری نداریم با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته ایم. شاید ما هم به سرنوشت روزنامه همبستگی دچار شویم. اما چرا ما و سایر روزنامه ها دچار بحران شده ایم؟

 

بازگشت تحریم ها قیمت و بهای کاغذ و هزینه چاپ را چند برابر کرده است. اقتصاد در نوسان کشورمان باعث شد تا گلوی روزنامه ها و مجلات را بیشتر فشار دهد. آگهی نشریات ما روز به روز کمتر شده و یا با عدم پرداخت بها روبرو است. رقبای قوی مطبوعات مانند خبرگزاری ها، تلگرام، اینستاگرام، توییتر، واتساپ توانستند مخاطبان ما بویژه جوانان را از ما بربایند. به هر حال کمبود و گرانی کاغذ در سال 97 موجب گردید تا چاپخانه کوثر لارستان که نشریات ما را چاپ می کند چند بار قیمت ها را افزایش دهد و برنامه ریزی و بودجه بندی ما را دچار اخلال نمود. در پایان سال 97 چاپخانه بهای چاپ را سرسام آور و به بیش از ۲/۵برابر سابق رساند.

 

گران شدن کاغذ وارداتی و بی کیفیت بودن کاغذهای داخلی، مطبوعات را به مرحله سقوط کشانده است. البته فقط قیمت کاغذ مشکل ساز نیست، بلکه قیمت زینگ و مرکب، حمل و نقل، اجاره و سایر خدمات هم چند برابر شده است. متاسفانه پرش ناگهانی قیمت ها بعد از انجام تحریم های یک جانبه تاثیر مستقیم بر صنعت چاپ و نشر داشته است.

 

کاغذ، آگهی، فیلم، زینگ، مرکب و غیره را نمی توان تنها متهم گرانی و زوال مطبوعات دانست. چون شبکه های اجتماعی و عمومی شدن استفاده از تلفن های همراه و شهروند خبرنگاران موبایل به دست باعث شدند تا مطبوعات چاپی در ایران و حتی جهان مورد بی توجهی قرار گیرند. در این راستا عمومی شدن دسترسی مردم به اینترنت و تا حد زیادی انحصار رسانه ای در مناطق مختلف را شکسته است. اگر خبری بطور مثال در ساعت 14 روی دهد در ساعت 14 و دو دقیقه بسیاری از مردم از آن خبردار شده و چاپ آن در رسانه های چاپی جذابیتی برای مردم ندارد. اما مطبوعات محلی بویژه پسین اوز سعی کرده اند تا مشکلات حوزه خود را تجزیه و تحلیل و یا در حفظ میراث، تاریخ و افرادآگاه محلی و منطقه ای کوشا باشند و این امتیاز توانسته است آنان را تا حدی سرپا نگه دارد.

 

این درد دل را با مخاطبان در سال جدید در میان می گذاریم و دست دوستداران فرهنگ و ادب و رسانه های مکتوب را می فشاریم تا کمک کنند و نشریات محلی بویژه پسین اوز دچار تعطیلی نشود.