دولخانی، وطن پرست خانه به دوش

یاد آورش می شوم که نژادش از کجا آمده به او می گویم که کوچ نشینی،برنو،اسب از افتخارات والایمان بوده و هست می گویم که صف های پیوسته ی دست افشانی و پایکوبی زنان و مردان  ایلم هم دلی ویک پارچگی و زنده بودن را معنا می کند می گویم طبق سنت دیرین در پایکوبی ها زنان و مردان را همراهی کنند چرا که برابر بودن را یاد آوری می کند پسرم همین چند دانه میخک که تو برای یارت به نشان آوردی بس است که به تو وفاداری اش را ثابت کند وبا زلف ها و یاقلقش تا آخر عمر زیباییش را به رخت بکشد مبادا خریدارش نباشی دلیری و ایستادگی را همه جا به جای آور سعی کن چوب بازی ماهر شوی اگر پای چوب خوردن هم افتاد بایست  و بخور یادت باشد در”مرو“نام اصلی چوب بازی است این ها ایستادگی و صبوری تو را تقویت می کند راستی دخترم یادت  بماند که در چابکی کسی به گردِ پای زنان ترک نمی رسدباید راه و رسم شیر زنی را به خوبی بیاموزمت همیشه این را بدان که بهترین آرایش تو ترک بودن توست این خود تویی که به جواهراتت زیبایی میبخشی چرا که خودت تکه ای نورانی تر و با ارزش تر از جواهر هستی مردت را با جان و دل حمایت کن و پا به پایش شو نکند یارِ قال نباشی و آرام ِ جانش نشوی تا بوده از ما دور بوده این چیز ها ما را مردانِ طایفه ایست پر غرور و متعصب  که با مردانگیشان نام ترک را زنده نگه داشتند و نسل های بعد را جان دادند تا تکه ای از تاریخ را با اسب های کهر رعد خود در برابر استعمار بیگانه برای وطن رقم بزنند.همان هایی که وقتی آرخالق را به تن می کردند و شال همت به کمر می بستند برای ایستادگی و دفاع و وطن پرستی دیگر هیچ حتی عشق به زن و فرزند هم جلودارشان نبود .

تازه دامادهایی را می گویم که نو عروس هایشان با دست های حنا بسته  و نگاهی پر از افتخار و ترس راهیشان میکردند وای که چه قدر سخت بود شنیدن صدای النگو هاجیلینگ جیلینگِ شمر ها و اشرفی ها موقعه ی  دل کندن و دیدن اشک عروس خود همه را یکجا توشه ی راه  میکردند تا قدرتی هزار برابر برای دفاع از ناموس و وطن داشته باشند.

می خواهم تا  بعد از ما هم بدانند و افتخار کنند و سر بلند باشند به نژاد کوچ نشینی و برنو و اسب خود تاریخ را با تمام لهجه هایش خوانده اما همیشه نژادم را به یاد داشته ام،چرا که می خواهم این درخت پر بار و با ریشه همچنان مُسمر ثمر باشد و هیمه ای توخالی بار نیاید،اصالت و تیره ی خود را به قلم می کشم تا جاودان شود و مثل همیشه حرفی برای گفتن داشته باشد .

ما فرزندانی از ایل دولخانی همان طایفه ای که سلحشوران و دلیرانی را پروراند تا زنده بمانیم و روز به روز بیشتر ریشه بدوانیم بیایید سعی کنیم سنت ها را به جا آوریم  همانند قبل که گرما،صمیمیت و هم دلی حرف اول را میزد و هیچ کس از هیچ کس گریزان نبود ،سال هاست که زندگی می کنیم در این آب و خاکی که قشلاق طایفه مان بوده و همیشه در کمال آرامش و صلح بودیم پس پشت به پشت هم کمر همت می بندیم و  آباد می کنیم این شهر را  من یقین دارم تا توان زندگی باشد همین گونه خواهیم ماند  پس به فرزندان خود صداقت ،دانایی و یک دلی را گوش زد کنیم.